Mijn teams zijn mijn helden

Axel mag dan opgegroeid zijn met zijn voeten in het water, de horizon bewonderend, het is op het asfalt dat zijn engagement is beginnen te groeien. Een sterke wil om zijn boodschap over te brengen, dreef hem naar de publiciteitsschool in Doornik. Maar deze creatieve bevlieging ondervond al gauw turbulenties toen die geconfronteerd werd met de realiteit van het vak.

Een nieuwe start, maar even gemotiveerd.

Een nieuwe start, maar even gemotiveerd. Vervolgens ging Axel aan het werk met jonge gehandicapten, tot hij zes jaar geleden Frédéric ontmoette en bij ONG Conseil Frankrijk aan de slag ging.
Het is vooral zijn mensenliefde die hem drijft in dit beroep.
Niet enkel zijn liefde voor de mensen op straat, maar ook voor de mensheid in haar geheel.

Een vriendschappelijke werksfeer is voor hem heel belangrijk, en hij beschouwt zijn oversten dan ook eerder als vrienden.
Als hij daarnaast ook nog eens zijn persoonlijke levenswaarden in zijn werk tot uiting kan brengen, is hij pas helemaal in zijn element.
Als Axel al een wens had, dan was het wel dat wensen niet meer nodig was.

“Mijn helden zijn al die mensen die zich in hun eigen dichte omgeving inzetten voor verandering.
Ik denk bijvoorbeeld aan Rosa Parks, een jonge naaister die een embleem is geworden voor de strijd tegen rassensegregatie in de Verenigde Staten toen ze in 1955 weigerde haar plaats in de bus af te staan aan een blanke medepassagier. Er zijn eigenlijk heel wat anonieme mensen die mijn helden zijn.

Mijn teams
… Dat zijn mijn helden.”